Στην ευαίσθητη αυτή ηλικία συμβαίνουν πάρα πολλά. Οι νέοι γονείς έχουν ανάμεικτα συναισθήματα καθώς ξεκινάνε το ταξίδι της γονεϊκότητας.
Οι οικογένειες που αποτελούνται από γονείς με διαφορετικές καταγωγές και γλωσσικά υπόβαθρα αναρωτιούνται πώς και πότε να εισάγουν νέες γλώσσες. Φυσικά, τα τελευταία χρόνια τα αγγλικά έχουν κερδίσει τέτοιο έδαφος στην καθημερινότητά μας, που πολλοί γονείς ενώ έχουν κοινό γλωσσικό υπόβαθρο σκέφτονται την διγλωσσία με στόχο να έχει το παιδί “προβάδισμα” στην μετέπειτα μαθητική του ζωή.
Τι μπορεί να κάνει κάποιος λοιπόν; Υπάρχει σωστό και λάθος; Υπάρχει η τέλεια μέθοδος που θα κάνει το παιδί να μιλά άπταιστα 2 γλώσσες προτού ξεκινήσει καν σχολείο;
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ένα παιδί που έρχεται σε οικογένεια από διαφορετικές κουλτούρες και γλωσσικά υπόβαθρα είναι σημαντικό να μάθει και και για τις 2 αυτές κουλτούρες. Τα ακούσματα και η εκμάθηση και των 2 γλωσσών, η γνωριμία με τα έθιμα και τον πολιτισμό και των 2 κουλτούρων θα πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανατροφής του παιδιού.
Φυσικά οι στόχοι που έχουν οι γονείς μπορεί να διαφέρουν. Κάποιοι γονείς αρκούνται στο να μιλά και να καταλαβαίνει το παιδί την 2η γλώσσα ενώ άλλοι επιθυμούν να κατέχει και τις 4 δεξιότητες. Βιβλιογραφικά φαίνεται ότι η μέθοδος 1 γονιός-1 γλώσσα να είναι η πιο αποδοτική. Σύμφωνα με την μέθοδο αυτή, ο κάθε γονιός χρησιμοποιεί αποκλειστικά τη δική του γλώσσα στην επικοινωνία με το παιδί. Με τον καιρό το παιδί φαίνεται ότι μπορεί και ξεχωρίζει την κάθε γλώσσα αλλά και τον τρόπο επικοινωνίας με το περιβάλλον του κάθε γονιού (παππούδες, γιαγιάδες, θείοι/-ες, κλπ.) και προσαρμόζει το ίδιο αυτόματα την γλώσσα που επιλέγει.
Τι γίνεται όμως όταν οι γονείς δεν έχουν αυτή την δυνατότητα; Ή αν δεν υπάρχει συνέπεια; Όπως φαίνεται στις έρευνες και πάλι τα παιδιά έχουν τον τρόπο να αντιλαμβάνονται την εναλλαγή γλωσσών όμως σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να έχουμε χαμηλούς στόχους και να αναμένουμε ότι τα παιδιά θα αναπτύξουν περισσότερες δεξιότητες στην γλώσσα που χρησιμοποιούν και εκτίθενται πιο συστηματικά. Παρόλα αυτά ο φόβος που υπάρχει ότι το παιδί μπορεί να μπερδευτεί, φαίνεται ότι είναι μύθος και προς το παρόν οι έρευνες συνδέουν την διγλωσσία σε κάθε της μορφή μόνο με θετικά αποτελέσματα στην γλωσσική επικοινωνία και στις κοινωνικές δεξιότητες.